ROSA Alba et Rubra

ROSA Alba et Rubra

in Anglia, factionum nomina, quae Angliam diu graviterque asflixerunt. Post obitum enim Henrici III. cum Eduardus I. ei surrogatus esset, posthabitô fratre eius maiore Edmundô, Lancastriae Duce, quod et gibbô deformis et Regno non adeo aptus crederetur; hinc feralia illa dissidia, inter Lancastrenses, qui Rosam rubram pro insibni habebant, et Eboracenses, qui albam, originem fumsêre: quae inprimis recruduerunt circa A. C. 1455. sub Henrico VI. ex Lancastrensibus, quem Eduardus IV. Rosae albae Princeps seu Dux Eboracensis Regnô depulit A. C. 1460. Sed intra decennium Henricus e carcere liber, aemulum in Flandriam fugaubit, paulo post a Carolo Audace, cuius sororem duxerat, restitutum A. C. 1471. Atque tunc Henricus in Carcere necatus est. Post Mortem eduardi, cum frater eius Richardus flagitiosissimae vitae tutorem ageret Eduardi V. Regis minorennis, eô una cum fratre nefarie occisô, atroci tyrannide Regnum occupavit, et occasionem praebuit Rosae rubrae seu Lancastrensibus repetendi iura Regni. Erat autem caput tum Lancastrensium Henricus Comes Richmondiae, qui victô ad Lecestriam et occisô Richardô III. thronum conscendit, A. C. 1485. dictus Henricus VII. Cumque unica tantum filia ex Eboracensium factione superesset, Elizabetha, illâ in uxorem ductâ, utramque Rosam coniunxit ac dissidiis his adeo diuturnis ac cruentis, ut intra non multos annos 80. eregio sanguine Prineipes iis consumptos, referat Cominaeus, finem imposuit: unde hodieque inter Angliae Regum insignia duplex Rosa, alba et rubra conspicitur. Ut autem Regnum familiae suae durabilius redderet Henricus, Edoardum Warvicensem Clarentiae Ducis filium, Eduardi IV. Regis ex fratre nepotem, adhuc puerum, Londini in Foro publice securi percussit: et consobrinô suô Richardô Polô iunctô cum Margareta Clarentiae Ducis fliâ, reliquias generis sui fecundâ prole auxit. A quo tempore regnum mansit pacatum. Interim nec Henricus Elisabethae maritum nimis indulgentem per omnem suam vitam exhibuit; quam vis ea esset et formâ commendabilis et obsequio facilis et puerperiis quoque fecunda. Nempe pertinax illa animi a domo Eboracensi aversio tantum apud eum poterat, ut non in bellis solum ac consiliis, sed etiam in cubili et toro locum repererit. Vide Franc. Baconum a Verulamio in Vita Henrici, et Hornium Orb. Imper. cum Animadvers. Ioach. Feller. p. 326. et seqq. Similes factiones, et ferme circa eadem tempora, alibi quoque viguerunt, Gibellinorum, videl. et Welforum in Italia, Morosinorum et Caloprinorum in Rep. Veneta, Cabeliaviorum seu Asellatorum et Hoschosiorum seu Hamatorum, in Belgio etc. Uti vero Henricus VII.. praefatus Rosas, sic postmodum Iacobus Regna iunxit, cusô in aeternam rei memoriam nummô, cum memorabili hac inscriptione, HENRICUS ROSAS, REGNA IACOBUS etc. uti diximus in Iacobo I. M. Britanniae Rege .